Mengurangkan Jurang Pendapatan

Oleh

Mohd Nahar Mohd Arshad
Universiti Islam Antarabangsa Malaysia


Untuk memastikan kekayaan negara dapat dikecapi secara adil dan saksama, usaha untuk merapatkan jurang pendapatan sentiasa menjadi agenda utama negara. Dasar Ekonomi Baru (DEB) telah menjadi titik tolak kepada perlaksanaan dasar yang lebih efektif bagi mencapai hasrat tersebut.

Kini dikatakan jurang pendapatan antara penduduk bandar dan luar bandar kian melebar iaitu pada nisbah 1:211 bagi tahun 2004. Menyedari akan hakikat ini, kerajaan telah meletakkan sasaran bagi mengurangkan nisbahnya kepada 1:2 menjelang 2010. Sasaran ini tidak akan mampu dicapai sekiranya hanya pihak kerajaan sahaja yang serius bagi mencapai matlamat tersebut.

Usaha bersepadu dari semua pihak terutamanya dari penduduk luar bandar sendiri sangat penting untuk merialisasikannya.

Untuk mencapai matlamat tersebut, penduduk luar bandar perlu menggiatkan usaha bagi mengukuh dan mempelbagaikan lagi kegiatan ekonomi mereka. Menjalankan industri kecil dan sederhana adalah antara langkah yang dapat dijalankan. Sektor agro pelancongan juga menjanjikan pulangan yang lumayan untuk diceburi.

Secara amnya, rata-rata penduduk luar bandar terlibat dalam kegiatan pertanian. Pulangan pendapatan berdasarkan sektor menunjukkan bahawa sektor perkhidmatan dan perindustrian menjanjikan pulangan yang lebih baik berbanding sektor pertanian.

Namun, perkara ini akan dapat diperbaiki sekiranya kaedah pertanian yang lebih produktif dapat diusahakan. Usaha serius kerajaan untuk memperkasakan sektor pertanian dilihat mempunyai objektif serampang dua mata iaitu bagi meningkatkan sumbangan sektor tani kepada Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) dan juga bagi merapatkan jurang pendapatan bandar dan luar bandar.

Tidak dapat tidak, kaedah pertanian moden dan berskala besar perlu diambil bagi tujuan ini. Ini memerlukan kaedah pengurusan tani yang sistematik. Di sinilah kesediaan para siswazah untuk pulang ke kampung dan melibatkan diri dalam bidang tani akan mempercepatkan lagi proses modenisasi sektor tani kerana mereka merupakan golongan yang berilmu dan terlatih.

Laporan yang menyatakann bahawa 80 peratus dari 800 000 petani berusia lebih 60 tahun jelas menunjukkan betapa perlunya penglinatan golongan muda diserap ke sektor ini. Ini bukan sahaja bertujuan untuk meneruskan kesinambungan usaha pertanian kampung, malah bertujuan untuk membawa suatu revolusi tani yang mampu menjadikan sektor tani berdiri sama tinggi dengan sektor perkhidmatan dan perindustrian di negara kita.

Selain itu, usaha mengurangkan jurang pendapatan antara bandar dan luar bandar memerlukan fokus kepada negeri-negeri di Pantai Timur dan juga Sabah dan Sarawak. Ini kerana negeri-negeri ini mempunyai kawasan tani dan luar bandar yang luas. Jurang pendapatan berdasarkan negeri jelas menunjukkan bahawa negeri-negeri Pantai Barat mempunyai pendapatan yang lebih tinggi berikutan kegiatan ekonomi negeri-negeri tersebut lebih kepada sektor perkhidmatan dan perindustrian.

Kaedah membawa proses urbanisasi ke kwasan luar bandar bagi menggalakkan kegiatan ekonomi kawasan tersebut dilihat bukanlah langkah terbaik bagi merapatkan jurang pendapatan antara bandar dan luar bandar. Langkah ini boleh membawa kepada pengurangan kawasan tani negara selain menimbulkan isu-isu alam sekitar dan isu rizab tanah Melayu.

Yang pasti, matlamat mengurangkan jurang pendapatan antara bandar dan luar bandar juga akan melibatkan golongan Bumiputra kerana kebanyakan mereka tinggal di kawasan luar bandar. Bumiputra seharusnya merebut peluang ini agar matlamat dan sasaran asal DEB mampu dicapai.